سرنوشت

 

خواستم در مورد سرنوشت بنویسم که قطعه شعری به یادگار از زمان جوانی ام را مناسب تر دیدم بیاورم ، شاعرش نمیدانم کیست اما وصف حال من است: 

 

 جان می دهم به گوشه زندان سرنوشت _ سر را به تازیانه او خم نمی کنم  

 افسوس بر دو روزه هستی نمی خورم _ زاری بر این سراچه ماتم نمی کنم 

  

 با تازیانه های گرانبار جان گداز _ پندارد او که روح مرا رام کرده است  

جان سختی ام نگر که فریبم نداده است _ این بندگی که زندگیش نام کرده است  

 

بیمی به دل ز مرگ ندارم ، که زندگی _ جز زهر غم نریخت شرابی به جام من  

 گر من به تنگنای ملال آور حیات _ آسوده یک نفس زده باشم حرام من 

  

تا دل به زندگی نسپارم به صد فریب _ می پوشم از کرشمه هستی نگاه را  

 هر صبح و شام چهره نهان میکنم به اشک _ تا ننگرم تبسم خورشید و ماه را  

 

 ای سرنوشت از تو کجا می توان گریخت _ من راه آشیان خود از یاد برده ام  

 یکدم مرا به گوشه راحت رها مکن _ با من تلاش کن که بدانم نمرده ام  

 

 ای سرنوشت مرد نبردت منم بیا _ زخمی دگر بزن که نیاقتاده ام هنوز 

 شادم از این شکنجه خدا را ، مکن دریغ _ روح مرا در آتش بیداد خود بسوز  

 

 ای سرنوشت هستی من در نبرد توست _ بر من ببخش زندگی جاودانه را  

 منشین که دست مرگ ز بندم رها کند _ محکم بزن به شانه من تازیانه را