سالنِوِشت

گذر از سال 90 برای من مُصادف شده با چند تعریف و تقریر :

- چهل و پنجمین بهار زندگیم قراره از راه برسه . بهارهایی که همیشه عاشق شون بودم و از نو شدن و زایش مجدد طبیعت لذت میبردم . اواخر فروردین ؛  45 ساله میشم ولی گویا هنوز بالغ نشدم و مسیر طولانیی برای تکاملم در پیش دارم . امید دارم هنوز فرصت برای ارتقای دانش و فرهنگ و شعورم ؛ وجود داشته باشه ...

- یه سال دیگه ی پُر از محنت و اندوه ، دردِ جدایی و تنهایی ؛ و غربت و آواره گی گذشت . چهارسالی که به اندازه ی همه ی عمرم پیرم کرد . خستگی و فرتوتی در من مشهودتر شده و انرژی های ذخیره شده م رو به اتمامه . نیازی شدید به بهاری دلکش و فرح بخش در زندگیم دارم تا بتونم تجدید قوا کنم و جونی تازه بگیرم ...

- 33 سال تمام از حکومت ننگین و منحوس جمهوری اسلامی سپری شده و با وجود همه ی مخالفت ها ، مبارزات ، درگیری ها و حتی عدم مقبولیت های جهانی ؛ این رژیم جنایت پیشه و نامشروع به حیات دهشتناک خودش داره ادامه میده . انگار آب از آب تکون نخورده . حقیقتا" این چه مصیبتی بود که دامنگیر همه ی ما شد ؟!
تاریخ داره بد جوری دمار از روزگارمون درمیاره و روزگار نامراد هم ؛ گویا با ما سرِ ناسازگاریِ بیشتری پیدا کرده که هیچ تغییر و تحولی رو توو مسیرمون قرار نمیده ...

- برای سال آینده ؛ با اینکه نمیتونم خیلی دقیق و حساب شده برنامه ریزی کنم و استراتژی داشته باشم ، اما میدونم که چن تا کار خوب و ارزشمند و مفید خواهم کرد :

+ از کردستان عراق ؛ خارج نمیشم و همینجا می مونم . نوشتن کتابم رو شروع میکنم و به انتشار می رسونمش . و برای تاسیس یه انجمن فرهنگی مختص پناهجوهای ایرانی تلاش میکنم

+ تمام بهار رو برای چندمین بار منتظر همسر سابقم می مونم و اگه تا رسیدن تابستون ؛ نخواست یا نتونست بیاد کنارم ؛ یه زندگی ِ تازه رو شروع میکنم و برخلاف میل درونیم شریک دیگه ای برای خودم میگیرم .

+ از هر فرصتی برای ضربه زدن و مبارزه ی جانانه با رژیم شوم فعلی ، استفاده میکنم و اگه لازم بشه جونمم فدا میکنم . دیگه نمیتونم وجود بی وجودش رو تحمل کنم .

...

...

برای همه ی دوستانم ، عزیزانم ، ایرانی های اسیر و محبوس داخل کشور و آواره و تنهای خارج از کشور ، برای همه ی انسانهای خوب و مهربان و با شرافت ، برای حیوانات و نباتات و همه ی کائنات : آرزوی نیکی ، روشنایی و توفیق دارم